تجهیزات ضروری پرواز با پاراگلایدر

برای پرواز با پاراگلایدر نیازمند تجهیزات ذیل هستید:

 

بال پاراگلایدر

بال یا چتر پاراگلایدر اصلی ترین بخشی است که مورد توجه خلبانان این رشته زیبا قرار دارد. طول بال های پاراگلایدر معمولا بین ۱۰ تا ۱۲ متر بوده و عرض آن چیزی حدود ۲ تا ۳ متر می باشد. همچنین مساحت سطح بال ها بین ۲۰ تا ۳۰ متر مربع اندازه گیری شده است. به بخش جلویی پاراگلایدر لبه ی حمله گفته شده که به کمک ورودی های تعبیه شده در آن به هوا اجازه ی ورود و باد گرفتن بال ها را داده که در پرواز موجب ایجاد و شکل گیری فرم سخت پاراگلایدر به نام ایرفویل می شود.

به بخش پشتی پاراگلایدر لبه ی فرار گفته می شود. در پاراگلایدر  سطوح بالایی و پایینی بال ها توسط ریب ها به یکدیگر متصل شده تا باعث تشکیل ایرفویل شوند.  به بخش های گوشه ای بال های پاراگلایدر استابلایزر stabilizers یا تثبیت کننده ها گفته می شود.

فضای خالی بین سطح بالایی و پایینی پاراگلایدر توسط ریب ها به سلول های متعددی تقسیم شده و ورودی های قابل مشاهده در این محل برای باد کردن آن استفاده می شوند. همچنین وجود حفره هایی در ریب ها چرخش هوا بین سلول های مختلف را نیز امکان پذیر کرده  و موجب ایجاد فشار یکدستی در همه بخش های ان می شود.

پارچه های استفاده شده در نزدیکی لبه حمه پاراگلایدر دارای ساختار مستحکم تری می باشند. در بال های پیشرفته نخ هایی از جنس نایلون یا پلی استر نیز با دقت زیادی دوخته شده اند تا باعث انعطاف بیشتر پارچه و سبک تر شدن آن شده و در عین حال مقاومت آن را تا حد زیادی بالا ببرند. بال ها توسط حلقه هایی به نام کارابین به هارنس متصل می شوند که تا حد قابل توجهی توانایی تحمل وزنی معادل ۲.۰۰۰ کیلوگرم را دارا می باشند.

 

 

در راستای بال ها به شبکه ای از رایزر ها برخورد خواهیم کرد. معمولا وابسته به مدل پاراگلایدر رایزر ها در دسته های سه یا چهارتایی  به خطوط رابط اتصال پیدا کرده که خود آن ها نیز در ادامه به بال ها متصل می شوند.

بخش بعدی سیستم برک یا ترمز بوده که به رایزر های پشتی متصل می باشد. لاین های ترمز به صورت مستقیم به لبه انتهایی بال وصل شده و به کمک یک قرقره سر جای خود قرار گرفته اند. در بخش انتهایی هر رایزر یک اتصال سریع مثلثی شکل قرار گرفته که دسته هایی از لاین های رابط را به یکدیگر متصل می کند. رایزر های جلویی یا دسته A به لبه جلویی، رایزر های دسته B و C به قسمت میانی و رایزر های دسته D که به عنوان رایزر های کناری نیز شناخته می شوند در نزدیکی لبه انتهایی بال ها به یکدیگر متصل می شوند.

توزیع محل قراری گیری نقاط رابط بال های پاراگلایدر باعث ایجاد فشاری یکنواخت بر کل ان می شود که همین باعث گرفتن هوای مناسب شکل گیری شده و همچنین باعث توزیع یکسان وزن خلبان بر بال ها می گردد.

 

 

صندلی پاراگلایدر 

در دنیای پاراگلایدر سواری به صندلی نشستن خلبان هارنس گفته می شود. اولین بخش قابل توجه هارنس محفظه ی قرار گرفته در قسمت کناری آن بوده که به عنوان کاننتینر شناخته شده و محل قرار گیری چتر کمکی می باشد. برخی از هارنس ها قابلیت تعبیه بیش از یک چتر کمکی را در خود دارند.

دستگیره ی فعال سازی چتر ذخیره در قسمت بالایی این جیب قرار گرفته است. همچنین بند های چتر بیرون آمده از کانتینر نیز توسط حلقه هایی در کنار شانه ها به هارنس متصل می شوند. در قسمت پشتی هارنس یک محفظه خالی طراحی شده که از آن برای نگه داری کیسه پاراگلایدر و دیگر لوازم اضافی  در طول پرواز استفاده می شود.

علاوه بر این ها در پشت و زیر هارنس پاراگلایدر یک صفحه محافظ تعبیه شده است که به دو نوع محافظ های فومی و کیسه های هوای تقسیم می شوند.

خلبان پاراگلایدر بر روی تخته ای که داخل هارنس قرارداده شده نشسته که علاوه بر ایجاد راحتی به او اجازه انتقال وزن خود برای کنترل بال ها را نیز می دهد.

هارنس در سه نقطه مختلف مهم بند های پاها و سینه به خلبان متصل شده که تمام این نقاط و اتصالات باید قبل از انجام هر پرواز در پروسه ی چک قبل از آن بررسی و تایید شوند.  بند های پای هارنس به لطف قفل های چفتی سریع به راحتی قابل بسته شدن می باشند. قابلیت عبور دست به داخل  بندهای پا یک نشانه اصلی برای مناسب بودن میزان سفتی بند ها بوده که به خلبان اجازه می دهد تا به راحتی مشغول دویدن برای تیک آف شود. بند های سینه معمولا دارای سیستم قفل متفاوت و مخصوصی می باشند. بند های ایمنی نیز در قسمت مرکزی قرار گرفته که به واسطه رنگ و محل قرار گیری خود به شما بستن آن ها را یادآوری می کند.

سفتی بند های شانه هارنس باید به گونه تنظیم شوند که پایین هارنس به موازات خط میانی ران های خلبان باشند. در صورت رهایی بیش از حد این بند ها ممکن است خلبان هنگام دویدن قبل از تیک آف و یا هنگام تغییر وضعیت به حالت نشسته با مشکلاتی رو به رو شود. خلبان با سفت کردن این بند ها از متناسب بودن هارنس با سایز خود اطمینان حاصل می کند. همچنین راحتی و متناسب بودن هارنس پاراگلایدر با سایز خلبان یکی از نکات احتیاط ایمنی بوده که در نتیجه باعث سهولت پرواز شده و از قرار گرفتن خلبان در وضعیتی نامناسب در طول پرواز جلوگیری می کند.

 

 

چتر کمکی پاراگلایدر

چتر کمکی یا چتر دوم رزرو، چتری است که در طول دوره ی آموزشی پاراگلایدر به ندرت مشاهده می شود.

این چتر یک تکه پارچه به شکل مربع، گرد، نیم کره و یا مثلثی بوده که دارای طراحی کاملا متفاوت از بال پاراگلایدر می باشد. توجه داشته باشید که آخرین گزینه موجود برای شما در مواقع اضطراری استفاده از چتر کمکی بوده و عملکرد صحیح آن از اهمیت بالایی برخوردار می باشد به همین دلیل همیشه باید یک مربی حرفه ای و  با تجربه آن را تا و بسته بندی نماید. چتر کمکی در شرایط بحرانی پرواز که بال اصلی پاراگلایدر شما به هر دلیل ممکن عملکرد صحیح خود را از دست داده است موجب حفظ جان شما می شود.

چتر کمکی پاراگلایدر بعد از جمع شدن درکیسه مخصوص بسته بندی در محفظه ی در قسمت کناری هارنس تعبیه می شود. چتر کمکی پاراگلایدر باید هر شش ماه یک بار باز شده و پس از بررسی دوباره بسته بندی و روی هارنس نصب شود. برخی از هارنس ها به خصوص هارنس های آکروباسی پاراگلایدر مجهز به دو محل مخصوص برای تعبیه چتر رزرو می باشند. محل تعبیه چتر دوم ممکن است در کناره ها و یا زیر هارنس باشد که بستگی به طراحی شرکت سازنده دارد.

 

 

کلاه پاراگلایدر

کلاه پاراگلایدر جهت ایمنی و محافظت از سر و صورت و به خصوص هنگام تیک آف و یا لندینگ خلبان کاربرد دارد. کلاه یا هلمت پاراگلایدر باید دارای تاییده های بین المللی خاص این رشته ورزشی بوده و از هر نوع کلاه ایمنی دیگری که در ورزش های متفرقه یا موتورسواری کاربرد دارد نمی توان استفاده کرد. همچنین ضرورت استفاده از  کلاه های دارای ویزور صورت و یا بدون آن بستگی به خود فرد و احساس راحتی او در حین پرواز خواهد داشت.

توصیه می شود شاگردانی که تازه شروع به اموزش پاراگلایدر کرده اند از کلاه هایی استفاده کنند که مجهز به محافط فک باشد. همچنین بهتر است پسنجر های پروازهای تندم پاراگلایدر (دونفره) از کلاه فک دار استفاده نمایند.

 

وریومتر

وریومتر وسیله ای ست که به خلبان کمک می کند تا از کاهش و یا افزایش ارتفاع خود با پاراگلایدر به طور لحظه ای مطلع شده و جریانات بالا رونده هوایی یا همان ترمال ها را تشخیص دهد. وریومتر در شرایطی که خلبان قادر به شناسایی هوای بالا و یا پایین رونده نباشد می تواند با هشدار های صوتی مانند صدای بوق این لایه های هوا را شناسایی کند. همچنین این دستگاه دارای قابلیت نمایش ارتفاع و بسیاری آپشن های دیگر می باشد.

 

 

بیسیم

از بیسیم یا واکی تاکی پیشرفته برای برقراری ارتباط با دیگر خلبانان و یا مربیان پاراگلایدر راهنما بر روی زمین استفاده می شود. کشور های مختلف بر اساس سیستم خود دارای فرکانس های متفاوتی و قوانین گوناگونی در زمینه استفاده از بیسیم می باشند. در ایران برای استفاده از بیسیم حتی توسط خلبانان پاراگلایدر باید مجوز صادر شود. گواهینامه های پاراگلایدر به نوعی استفاده از بیسیم های محدود را برای خلبان و فقط در شرایط پروازی مجاز می نماید.

 

GPS

جی پی اس یا سیستم موقعیت یابی جهانی یک وسیله دلخواه در تجهیزات پاراگلایدر بوده که به خلبان کمک می کند تا شرایط جغرافیایی اطراف خود را شناسایی کنند. همچنین این دستگاه اجازه می دهد تا خلبانان از مسیر حرکت یکدیگر اطلاع پیدا کرده و مشغول یادگیری حرکات هم شوند. معمولا خلبانان با تجربه و آنهایی که در رشته مسافت پاراگلایدر (کراس کانتری) فعالیت دارند از GPS استفاده می نمایند. بسیاری از وریومتر های جدید مجهز به جی پی اس هم هستند و امکاناتی فراتر از یک وسیله معمولی به خلبان می دهند.

 

 

لباس پرواز با پاراگلایدر

لباس پاراگلایدر تن پوشی خارق العاده برای پرواز بوده و جزو تجهیزات ارزشمند می باشد. لباس پرواز یک پوشش تمام قد بوده که از بدن خلبان پاراگلایدر در برابر باد ها و سرمای ارتفاع و خطرات احتمالی محافظت می کند. البته استفاده از لباس مخصوص پرواز پاراگلایدر معمول  و اجباری نبوده و به صورت سلیقه ای تهیه می شود..

 

 

دوربین ورزشی

دوربین ساده ترین و در عین حال از ارزشمند ترین ابزارهای مورد استفاده ما در پرواز با پاراگلایدر  بوده که به کمک آن قابلیت ثبت لحظه ای وقایع و لحظات مختلف ممکن شده و کمک ویژه ای برای فعالیت های بصری می باشد. استفاده از انواع دوربین در پرواز های با پاراگلایدر امکان پذیر بوده و محدودیت زیادی ندارد.

خلبانان پاراگلایدر معمولا از دوربین ورزشی گوپرو و یا برند های مشابه استفاده می کنند تا در طول پرواز لرزش های دست و بدن و یا سرعت های مختلف بر کیفیت فیلم برداری و عکس برداری انها تاثیر نگذارد. یکی دیگر از دلایل محبوبیت این دوربین ها سهولت کاربری و کیفیت فوق العاده انها طی حرکت است.

 

 

کفش

کفش مناسب یک فاکتور بسیار مهم برای پرواز و فرود ایمن با پاراگلایدر است. کفش های پاراگلایدر ساق بلند بوده و تقویت کننده ویژه مچ پا هستند تا هنگام فرود آمدن در ناهمواری های زمین از مچ پا محافظت کنند. کفش های خوب در فصل سرد پاها را خشک و گرم نگه می دارند.

 

دستکش

استفاده از دستکش مناسب فصل در پرواز با پاراگلایدر بسیار مهم است. دستکش خوب از آسیب دیدن و پارگی دستهای شما در مقابل لاین های بسیار نازک و برنده پاراگلایدر محافظت کرده و خون رسانی را به قسمت های مختلف آنها تضمین می کند. دستکش ها را باید کاملا چسبنده و راحت انتخاب کنید. استفاده از دستکش گرم و با کیفیت در فصول سرد جهت پرواز با پاراگلایدر حیاتی است.

 

خرید تجهیزات پاراگلایدر

تجهیزات پاراگلایدر امروزه دارای تنوع بسیار بالایی بوده و شرکت های زیادی هستند که اقدام به تولید انواع بال، هارنس، کمکی و دیگر اقلام و اکسسوری های پرواز می نمایند. حق هر کسی است که از میان انبوه تبلیغات و امکانات بتواند با مطالعه بهترین انتخاب را بر اساس مهارت و توان مالی برای خود داشته باشد. وارد کننده های مختلف و نمایندگی های شرکت های معتبر در ایران مرجع بسیار خوبی برای خرید می باشند و مربی شما بهترین مشاور خرید تجهیزات برای شماست. این مربی است که بر اساس تجربه قادر به پیشنهاد دادن مناسبترین انتخاب به شما می باشد.

همچنین جهت کسب اطلاعات بیشتر در مورد کلاس آموزش پاراگلایدر با ما تماس بگیرید.

 

 

 

 

نویسنده: مهدی نقدی پری

استفاده از این مطلب برای مقاصد غیر تجاری و با ذکر منبع بلامانع است.